De rijstkorrel

Jullie hebben even moeten wachten voor een nieuw verhaal. Computerproblemen...etc. maar een collega van het werk heeft wat tips gegeven. Het probleem is nog niet geheel opgelost maar onderstaand verhaal kon ik nu wel op de blog zetten. Foto's volgen nog....

Vandaag (zaterdag) alweer de laatste werkdag van week twee. De tijd vliegt voorbij. We zijn vanmorgen eerst naar Thien An Orphanage (wees-, en opvanghuis) gegaan. In vergelijk met de andere projecten hebben de kinderen het hier goed. De tafels stonden al weer klaar en de kinderen begroette de Teachers door keurig achter hun tafeltje te gaan staan. Begonnen met Engelse les. Ze zijn alleen erg snel afgeleid. Het klokkijken hebben we geoefend, kleuren, maanden en dagen. Vervolgens het spelletje ‘Hangman’ en hierna tijd voor ontspanning.

Karin had vanuit NL kralen meegenomen waarmee kettingen, armbanden konden worden gemaakt. Even voorgedaan en allemaal aan de slag. Was een leuke ochtend.
Om 10:00 weer op de fiets naar huis. Het is droog en erg warm. De was weer naar het wasvrouwtje gebracht (ze straalde al toen we eraan kwamen, het zijn voor haar weer extra verdiensten). Wanneer het klaar is , is altijd maar weer een vraag hebben we nu begrepen. Ik ben al twee keer voor niets op de fiets gestapt om de was op te halen. Ze wijst dan omhoog en zegt: “rain” of “rain is coming”. Tomorrow. Ach je went eraan.

Om half twee naar de The City Orphanage (weeshuis waar ongeveer 50 geestelijk en/of lichamelijk gehandicapten en enigszins misvormde wees/verstoten kinderen verblijven). Je gaat hier toch met een speciaal gevoel heen. Aan de ene kant goed dat er een opvang is voor deze kinderen maar aan de andere kant heb ik het idee dat er voor veel van deze kinderen totaal geen perspectief is.

Ze liggen op de grond, krijgen te eten en door het ontbreken van goede orthopedie zal er ook niet veel veranderen. Het huis is voor een groot deel afhankelijk van giften. De vrijwilligers die hier komen bieden de kinderen afleiding door persoonlijke aandacht en het spelen met meegebracht speelgoed. Elke vrijwilliger beleefd dit op zijn eigen wijze.

Vandaag eerst bij de jongens geweest. We hadden nieuw speelgoed gekocht. Dit keer een heleboel gekleurde plastic ballen. Omdat al het speelgoed hetzelfde was werd het ook niet van elkaar afgepakt. Je zag nu dat de mindere kinderen keken naar wat de motorisch betere kinderen er mee deden. Er waren kinderen bij die een uur lang met een balletje in hun hand zaten, er mee draaide, van de ene hand in de andere hand of alleen maar wegrolde. Voorheen deden ze niets. Dus toch weer een klein succesje vandaag.

Hierna eten geven op de vrouwen afdeling. Ook hier moet je toch elke keer weer over een drempel heen stappen. Niet ik alleen heb dit maar dat hebben alle vrijwilligers. In een eerder verhaaltje heb ik al verteld dat ze bijna allemaal op hun rug liggen als ze eten krijgen. Ik heb een vorige keer geprobeerd om een jonge vrouw rechtop eten te geven. Maar dit lukte niet omdat ze niet meer gewend was om te slikken. Het eten bleef voor in haar mond. De motoriek om te slikken was er niet. Hierna maar weer terug gelegd en verder gegaan.
Vandaag weer beleefd dat liggend eten niet altijd makkelijk is. Bij een schep rijst rolde een rijstkorrel richting haar neus terwijl ze op dat moment adem haalde door haar neus. Floep weg was de rijstkorrel…. Ik laat even aan jullie eigen verbeelding over wat er hierna gebeurde…..Maar ja er zijn ergere dingen. Alles schoongepoetst en weer met vol enthousiasme verder gegaan.

Karin was ondertussen met de andere vrijwilligsters naar groep 3 gegaan. Ook hier nieuw speelgoed meegenomen, gekleurde plastic legoblokken. Ook hier hetzelfde effect als bij de ballen. Uiteindelijk zat een ieder met vol enthousiasme te bouwen.
Vanavond met z’n allen uit eten geweest en morgen vrij. Op naar het zwembad.
Groetjes Wim en Karin