Vrijdag 17 juli

Morgen gaan we naar een voor ons nieuw project, Thien An Orphanage. Dit is een wees-, opvanghuis dat zich op een mooie locatie bevindt bij de rivier. Er wonen ongeveer 30 kinderen. De ouders van deze kinderen zijn te arm om voor de kinderen te zorgen. Als vrijwilliger geef je de kinderen Engelse les en organiseer je leuke buitenactiviteiten. Jullie horen morgen wel over onze bevindingen.

Vandaag weer vroeg uit de veren (06:00) en om half zeven op de fiets naar Nhip Cau. Het was nu de derde keer dat we hier heen gingen. Je voelt ‘m al , het werd zo langzaam tijd voor een stevige toets. Na eerst het voorgaande te hebben herhaald, een nieuw onderwerp (kledingstukken) te hebben aangereikt, de schriftelijke toets.
Het ging erg leuk (zie foto’s). En iedereen was geslaagd met maar twee fouten (knipoog).

Hierna gingen we samen ontbijten bij “The Manager”. Dit is een Vietnamees die het tentje runt waar wij al meerdere keren iets hadden gedronken. Hij vindt het geweldig om aan ons tafeltje te komen zitten en Engels te praten. De vorige drie keren had ik de pine-apple smoothy van de kaart gekozen. Elke keer kwam hij terug met de verontschuldiging dat hij helaas vandaag geen pine-apple had.
Vanmorgen kwam hij trots zeggen “I have pine-apple for you”, waarop natuurlijk mijn antwoord was dat ik vandaag niet zo’n trek had in pine-apple. Hij begreep de joke niet helemaal, dus heb ik toch maar een pine-apple genomen. Karin heeft als ontbijt een nudelvissoep genomen. Dat ging mij wat te ver. De “Manager” was ook wat verbaast. Dat Vietnamesen dat bestellen oké , maar een westerling !!!!! Ik hield ik mij maar vast aan een gebakken eitje met een vers broodje.

’s Middags hadden we met Phuong (onze contactpersoon) afgesproken in het centrum van de stad. Hij zou ons helpen met het boeken van een vliegreis naar het eiland Phu Quot. Dit is echt een paradijs waar je moet zijn geweest als je in Vietnam bent. Helaas was voor de periode waarin wij wilde alles al volgeboekt , maar van 2 tot 5 augustus was nog een mogelijkheid. Dit hebben we maar gelijk laten vastleggen. De betaling moest wel in cash en kon niet met creditcard. Nu had ik onvoldoende cash bij mij. Dus stelde Phuong voor dat ik bij hem achterop de brommer ging en dat wij naar een flappentap zouden rijden.

Ik kreeg vervolgens een veel te kleine helm die bovenop mijn hoofd stond en nam plaats achterop. Ik denk dat het meer dan 40 jaar geleden is dat ik achterop een brommer heb gezeten. Phuong gaf al gas voordat ik met mijn voeten de voetsteunen had gevonden. Mijn benen hingen dus net boven de grond. Bij een inhaalmanoeuvre moest hij even krachtig remmen en gelijk doet de natuur zijn werk. De G-krachten achter hem (westerling van 80 kg versus een Vietnamees van 60 kg hadden zijn uitwerking. Ik duwde hem stijf tegen zijn stuur aan, hij tuimelde nog net niet onder zijn eigen voorwiel. Maar alles ging gelukkig goed. Flappen getapt en betaling was een feit.

Hierna hebben we samen nog een winkelcentrum bezocht en zijn ’s avonds wat gaan eten. Weer een onvergetelijke dag. Morgen om half acht op de fiets.