Hoi An

Het is woensdag 12 augustus en we zijn nu twee dagen in Hoi An. Wat een verschil met Can Tho. Daar waren wij een bezienswaardigheid maar hier lopen de toeristen in rijen achter elkaar, langs verschillende winkeltjes. Veel mensen uit Australië, Amerika en Frankrijk.

Hoi An is tijdens de Vietnam oorlogen gespaard gebleven van bombardementen. Het is dus nog een oud authentiek stadje met smalle straatjes met koopmanshuizen uit de Chinese tijd. Het stadje is ook bekend om zijn lampionnen die ‘s avonds worden ontstoken. Sinds 1999 behoort Hoi An tot het werelderfgoed van de Unesco. Het toerisme heeft inmiddels het stadje ontdekt en de hotels worden uit de grond gestampt.

We zitten in een prachtig hotelletje gelegen langs de Thu Bon rivier. Vanuit onze kamer kijken wij zo over de rivier, prachtig gezicht. Het hotel heeft een smal zwembad waar de ligstoelen in het water staan. Hadden we nog nooi gezien.

Bij het hotel staan fietsen die de gasten kunnen lenen. Fietsen zijn we inmiddels gewend dus ook nu weer op de fiets op verkenning. Karin had natuurlijk al lang gelezen dat Hoi An ook bekend stond om de kledingzaken en dat je hier voor niet te veel een leuk jurkje kan laten aanmeten. Ongeveer twee uur na aankomst in het hotel zat ik dus braaf in zo’n kledingatelier te wachten tot het juiste model voor de jurk was uitgekozen, de maten waren opgeschreven en de prijs op een briefje mij werd aangereikt. Vervolgens kwamen er wel vijf dames langs of ik ook geen pak wilde. Pff ik krijg de koffer nu al zowat niet dicht dus laten we dat maar niet doen. De volgende dag terugkomen om te passen.

We hadden ons voorgenomen om deze dagen rustig aan te doen. Naar het strand was het ongeveer 30 minuten fietsen, maar dat is inmiddels een makkie voor ons geworden ook op die kleine fietsen waar je knieën vaak net niet boven het stuur uitkomen. Het strand is ook al op het toerisme ingesteld. Zodra je voeten het zand raken en je een links of rechtsom beweging hebt gemaakt staan ze al van ver te schreeuwen: “Bed for free, bed for free”.

Oke , what is the trick?? Je moet wel de lunch in het restaurantje nuttigen anders moet er worden betaald. We hebben twee dagen heerlijk een aantal uur aan het strand gelegen. Vandaag wat eerder weggegaan omdat het begon te regenen maar dat vonden we niet zo erg omdat het hierdoor wat koeler werd.

Direct buiten het hotel kon je bij een jongen de was afgeven. Dit gaat per kilo. Nu heb ik al een paar keer gezien dat de was hier in de rivier wordt gedaan. Aangezien we nu ook langs de rivier zitten heb ik toch mijn vraagtekens. Maar ja, ik ga niet over de was bij ons thuis dus niet mee bemoeien.

‘s Avonds zijn we in het oude centrum wat gaan drinken en eten. Ook hier was weer een hoop te zien als je er rustig de tijd voor neemt. Bijvoorbeeld op een plaats waar de plaatselijke veerpont aanlegt. Binnen vijf minuten is zo’n ding geladen vol met scooters en fietsen en een hoop gepruttel en rook en weg plaatsmaken voor de volgende boot. Dit ging achterelkaar door. Leuk gezicht en alles zonder te schreeuwen.

Morgenmiddag gaan we weer terug naar Da Nang voor de start van onze treinreis naar Hanoi waar we vrijdagmiddag aankomen. Maar later hier meer over.

Groetjes
Wim en Karin